Son günlerde çevremdeki insanlardan sürekli benzer cümleler duydum. Bu ay bir türlü bitmedi diyorlar. Yirmi sekiz gün süren şubat ayı sanılanın aksine gerçekten çok uzun sürdü. Üstelik acısını yazıya dökemediğim koca bir felaket getirdi. Tam anlamıyla toplumsal dayanışma örneklerini görebilsek de içimizin yangını bir türlü bitmek bilmedi. Zaman donup kalmıştı ve öte yandan yerine getirmemiz gereken sorumluluklarımız vardı. Yarım kaldık dedim kendi kendime. Kesinlikle yarım kalmıştık. Yaşamaya devam etmek ne zor... Pişmanlık duygusu içimizi kemirip durdu. Bir başkasının acısıyla üzüldüğümüz, mutluluğuyla güldüğümüz kadar yaşıyoruz hayatta. Zaman zaman her ne kadar yalnız hissetsek de hiç beklenmedik bir el uzanıp tutuyor ellerimizi. Kanayan yaralarımız hemen iyileşmese de sarıldıkça kabuk bağlıyor. Duygular paylaştıkça anlam kazanıyor. Yine de içimizdeki hüzün kalbimize mıhlanıp kalıyor.